Het eerste wat me opviel,
na de hitte het vocht
en de muggen
die alles lijken te zeggen
alles schijnbaar samenvatten
Verwacht en bepalend
voor hoe de dingen zijn
voor als er geen keus is
om zomaar weg te gaan,
maar opvallend was het niet
Wat echt opviel
was die claxon
van die oude auto,
dat busje om de bocht,
alarmerend en niet te stoppen
Little Miss Sunshine
sprong vanuit het niets
uit een achterkamertje
terug mijn levende
gedachten binnen
Het is maar een kleintje,
een van de 40.000,
een gepantserd wezen
fragiele vleugels van
precies geklost kant
En hij is nooit dezelfde
als wie hij was, vorig jaar
acht keer transformeren
in acht levensjaren en
alleen maar overleven
Eten en zingen
blijvend zingen
opvallend in volume,
mededeelzaamheid
als opperste kracht
Geen boodschap voor een ander
behalve te laten horen
dat er
in de isolatie van de jungle
iemand is
💚